Առակներ

Ներկայի, անցյալի և ապագայի մասին

Երեք իմաստուն վիճում  էին, թե որն է մարդու համար ամենակարևորը` նրա անցյալը, ներկան, թե ապագան։
Իմաստուններից  մեկն ասում է․
-Իմ անցյալը ինձ դարձնում է այն, ինչ կամ։ Ես կարողանում եմ անել այն,  ինչ սովորել եմ անցյալում։ Ես հավատում եմ ինձ, որովհետև ինձ հաջողվել է անել այն գործերը, որոնք ես վաղուց ձեռնարկել էի։ Ինձ դուր են գալիս մարդիկ կամ էնպիսինները, որոնց հետ ես առաջ լավ էի զգում: Հիմա ես նայում եմ ձեզ, տեսնում եմ ձեր ժպիտները և սպասում  ձեր առարկություններին, որովհետև առաջին անգամը չէ, որ մենք վիճում ենք, և ես արդեն գիտեմ, որ դուք  սովոր չեք առանց առարկության համաձայնության գալ։
-Իսկ դրան հնարավոր չէ համաձայնել,-ասաց մյուսը,- եթե դու ճիշտ ես, ուրեմն մարդը պիտի դատապարտված լինի և սարդի պես օր օրի նստի իր սովորությունների սարդոստայնում։ Մարդն է ստեղծում  իր ապագան։ Կարևոր չէ, թե այժմ ես ինչ գիտեմ և ինչ եմ կարողանում. ես կսովորեմ այն, ինչ  ինձ անհրաժեշտ  կլինի ապագայում: Իմ պատկերացումը, թե ինչպիսին եմ  ցանկանում լինել երկու տարի անց, ավելի  իրական է, քան իմ հիշողություններն առ  այն, թե ինչպիսինն եմ  եղել երկու տարի առաջ, որովհետև իմ գործողությունները  կախված չեն նրանից, թե  ինչպիսինն եմ ես եղել, այլ` ինչպիսինն եմ  պատրաստվում դառնալ։ Ինձ դուր են գալիս մարդիկ, որոնք նման չեն  նրանց, ում ես ճանաչել եմ վաղուց։  Եվ ձեզ հետ զրույցը հետաքրքիր է, քանի որ ես այստեղ ակնկալում եմ հետաքրքիր պայքար և մտքերի անսպասելի շրջադարձեր:
-Դուք ամբողջովին ձեր տեսադաշտից բաց եք  թողել, որ անցյալն ու ապագան գոյություն ունեն միայն մեր մտքերում,- միջամտեց երրորդը: Անցյալն արդեն գոյություն չունի։ Ապագան էլ  դեռ չկա։ Եվ անկախ նրանից` հիշում եք դուք անցյալը կամ երազում  ապագայի մասին, գործում եք  միայն ներկա ժամանակում։ Միայն ներկայում դու կարող ես ինչ-որ բան փոխել քո կյանքում. ոչ անցյալը, ոչ ապագան մեզ ստորակա չեն։ Միայն ներկայում կարող ես երջանիկ լինել. անցյալի երջանկության մասին հիշողությունները տխուր են, ապագա երջանկության սպասումը` տագնապալի:

Տղան և խնձորենին

Վաղուց, շատ վաղուց մի մեծ խնձորի ծառ էր աճում: Փոքրիկ տղան սիրում էր խաղալ դրա շուրջն ամեն օր: Նա բարձրանում էր ծառը, ուտում խնձորները և քնում ծառի ստվերում: Նա սիրում էր ծառը, իսկ ծառը սիրում էր խաղալ նրա հետ: Բայց ժամանակն անցնում էր և փոքրիկ տղան մեծանում էր: Նա այլևս չէր խաղում ծառի շուրջն ամեն օր: Մի օր փոքրիկ տղան ետ է գալիս ծառի մոտ` փոքր ինչ տխուր:

– Արի և խաղա ինձ հետ,– ասում է նրան ծառը:
– Ես այլևս երեխա չեմ, ես չեմ խաղում ծառերի շուրջն արդեն,– պատասխանում է տղան,– ինձ խաղալիքներ են պետք, բայց ես փող չունեմ դրանք գնելու համար:
– Ներիր, բայց ես նույնպես փող չունեմ,– պատասխանում է ծառը,– բայց դու կարող ես պոկել իմ բոլոր խնձորները և վաճառել դրանք: Այդպես դու փող կունենաս:

Տղան ոգևորված էր: Նա պոկում է ծառի վրայի բոլոր խնձորները և երջանիկ հեռանում: Եվ երկար ժամանակ նա այլևս չի վերադառնում: Ծառը տխուր էր: Մի օր տղան վերադառնում է ծառի մոտ` արդեն տղամարդ դարձած: Ծառը հուզված էր:

– Արի և խաղա ինձ հետ,– ասում է նա:
– Ես ժամանակ չունեմ խաղալու, ես պետք է աշխատեմ և ընտանիք պահեմ, ինձ նոր տուն է անհրաժեշտ, դու կարո՞ղ ես ինձ օգնել:
– Ներիր, բայց ես տուն չունեմ,– պատասխանում է ծառը,– բայց դու կարող ես կտրել իմ բոլոր ճյուղերը և տուն կառուցել քեզ համար:

Եվ տղամարդը կտրում է ծառի բոլոր ճյուղերն ու երջանիկ հեռանում: Ծառն ուրախ էր նրան երջանիկ տեսնելու համար, բայց տղամարդն այլևս չի վերադառնում: Ծառը կրկին տխուր էր և միայնակ: Կրկին անցնում են տարիներ: Ամառային շոգ մի օր տղամարդը վերադառնում է ծառի մոտ և ծառը ուրախությունից ցնծում է:

– Արի և խաղա ինձ հետ,– ասում է նա:
– Ես արդեն մեծ եմ,– պատասխանում է տղամարդը,– ես ուզում եմ նավարկության մեկնել և մի փոքր հանգստանալ, դու կարո՞ղ ես ինձ նավակ նվիրել:
– Օգտագործիր իմ բունը` նավակ կառուցելու համար,– ասում է ծառը,– դու կարող ես լողալ ինչքան ուզես և երջանիկ լինել:

Եվ մարդը կտրում է ծառի բունը` նավակ կառուցելու համար: Նա մեկնում է նավարկության և երկար ժամանակ չի վերադառնում: Վերջապես, շատ տարիներ անց, մարդը կրկին վերադառնում է:

– Ներիր տղաս, բայց ես այլևս ոչինչ չունեմ քեզ համար,– ասում է ծառը,– իմ խնձորները վերջացել են:
– Դա ոչինչ, – պատասխանում է մարդը, – ես այլևս ատամ չունեմ խնձոր ուտելու համար:
– Ես ճյուղեր էլ չունեմ, որպեսզի դու դրանց վրա բարձրանաս:
– Ես արդեն շատ մեծ եմ դրա համար, – պատասխանում է մարդը:
– Ես իրոք այլևս ոչինչ չունեմ քեզ համար,– արցունքոտ աչքերով ասում է ծառը,– միակ բանը, որ մնացել է` իմ չորացող կոճղն է:
– Իսկ ինձ ավելին պետք էլ չէ,– պատասխանում է մարդը,– միայն մի լավ տեղ՝ հանգստանալու համար: Ես հոգնել եմ այսքան տարիներ անց:
– Շատ լավ,– ասում է ծառը,– իմ հին կոճղը ամենալավ տեղն է հենվելու և հանգստանալու համար, արի, նստիր ինձ մոտ և հանգստացիր:

Մարդը մոտենում, նստում է ծառի տակ, իսկ ծառի աչքերում երջանկության արցունքներ են երևում:

Սա պատմություն է բոլորի համար: Ծառը նման է մեր ծնողներին: Երբ մենք փոքր ենք, մենք սիրում ենք խաղալ նրանց հետ, վազել նրանց շուրջը: Բայց երբ մեծանում ենք, մենք թողնում ենք նրանց և գալիս ենք միայն այն ժամանակ, երբ ինչ-որ բանի կարիքն ունենք կամ դժբախտության մեջ ենք: Բայց անկախ ամեն ինչից, մեր ծնողները միշտ տեղում են և պատրաստ տալու մեզ այն, ինչ նրանք ունեն, միայն թե մեզ երջանիկ տեսնեն: Կարելի է ասել, որ տղան ծառի հետ դաժան վարվեց, բայց հենց այդպես էլ մենք ենք վարվում մեր ծնողների հետ: Մենք նրանց վերաբերվում ենք, ինչպես սովորական ինչ-որ բանի: Մինչև ուշ չի լինում, մենք չենք գնահատում այն ամենը, ինչ նրանք անում են մեզ համար:

Տասնորդական կոտորակների բազմապատկումը բնական թվով

Առաջադրանքներ

1․ Հաշվիր՝
ա) 2,4 × 3 =7,2
բ) 5,6 × 7 =39,2
գ) 1,2 × 9 =10,8
դ) 0,3 × 8 =2,4
ե) 4,75 × 6 =28,5

2․ Կատարի՛ր բազմապատկումը՝
ա) 0,6 × 5 =3,0=3
բ) 3,25 × 4 =13
գ) 7,1 × 3 =21,3
դ) 9,8 × 2 =19,6
ե) 0,05 × 10 =0,5

3․ Կատարի՛ր բազմապատկում

  1. 2,5 × 10 =25,0=25
  2. 0,7 × 10 =7,0=7
  3. 3,04 × 10 =30,4
  4. 5,9 × 10 =59,0=59
  5. 0,08 × 10 =0,8
  6. 6,003 × 10 =60,03
  7. 0,045 × 10 =0,45
  8. 1,2 × 100 =120,0=120
  9. 0,35 × 100 =35,0=35
  10. 4,07 × 100 =407,0=407
  11. 6,003 × 100 =600,3
  12. 0,008 × 100 =0,8
  13. 3,141 × 100 =314,1
  14. 0,095 × 100 =9,5
  1. 2,5 × 1000 =2500,0=2500
  2. 0,07 × 1000 =70,00=70
  3. 5,643 × 1000 =5643,000=5643
  4. 0,009 × 1000 =9,000=9
  5. 3,141 × 1000 =3141,000=3141
  6. 0,0005 × 1000 =0,5

Տասնորդական կոտորակների գումարում

  1. 2,5 + 1,3 =3,8
  2. 0,7 + 0,2 =0,9
  3. 3,8 + 2,4 =6,2
  4. 5,6 + 4,1 =9,7
  5. 7,9 + 1,2 =9,1
  6. 0,45 + 0,55 =1,00=1
  7. 1,75 + 2,25 =4,00=4
  8. 6,3 + 3,7 =10,0=10
  9. 9,8 + 0,2 =10,0=10
  10. 4,9 + 5,1 =10,0=10
  11. 12,45 + 7,55 =20,00=20
  12. 23,8 + 16,4 =40,2
  13. 9,99 + 0,01 =10,00=10
  14. 3,141 + 2,718 =5,859
  15. 8,765 + 3,235 =12,00=12
  16. 45,67 + 32,89 =78,56
  17. 99,99 + 0,01 =100,00=100
  18. 21,5 + 13,75 =34,80
  19. 56,78 + 43,22 =100,00=100
  20. 89,9 + 10,1 =100,0=100
  1. 124,56 + 78,44 =203,00
  2. 367,98 + 432,02 =800,00=800
  3. 999,99 + 0,01 =1000,00=1000
  4. 12,345 + 67,890 =80,235
  5. 543,21 + 456,79 =1000,00=1000
  6. 1000,1 + 999,9 =2000,0=2000
  7. 785,432 + 214,568 =1000,000=1000
  8. 678,91 + 321,09 =1000,00=1000
  9. 0,123 + 0,877 =1,000=1
  10. 1234,567 + 987,433 =2222,000=2222

Ինչպես եմ պատկերացնում իմ ապագան

Ես Ջոզեֆ Զեյթուն եմ, սովորում եմ «Մխիթար Սեբաստացի» դպրոցում, տասը տարեկան եմ, ապագայում ուզում եմ դառնալ օդաչու, իսկ հոբիներս կլինեն Խելացի տներ (Smart home) պատրաստել, և քշել մոտոցիկլետ։Ուզում եմ ունենալ երեք երեխա՝ երկուսը տղա, մեկը՝ աղջիկ։
Ուզում եմ լինել հրաշալի ծնող և պապիկ։ Ուզում եմ ապրել խաղախ հայաստանում։Եվ ուզում եմ լինել լավ ֆուդբոլիստ որպես հոբի:

Անհատական ուսումնական պլան

Դասացուցակ

ժամատախտակ

Տեխնոլոգիայի խմբեր-Տեխնոլոգիայի խմբեր-ընկեր Նվարդ, ընկեր Շուշան

Ֆիզկուլտուրայի խումբը, օրը-Ազատված եմ

Ընտրության խմբեր-Սուսերամարտ Երեքշաբթի հինգշաբթի 

Լրացուցիչ պարապմունք դպրոցում-չկա

Երկարօրյա-չկա

Լրացուցիչ պարապմունք դպրոցից դուրս-չկա

Նախագծային աշխատանք/հղումը տեղադրել/-Անգլերեն

Встретила — Евгений Елич

Яркое пасхальное утро. Гудят колокола в городе, а на хуторе в пятнадцати верстах от города тихо и зелено.

Птицы поют. Петух кричит. В старом хуторском доме по-праздничному торжественно и чисто.

Вскочила Галя с постели. Наскоро оделась. Кинулась в столовую к бабушке с радостным криком:

— Бабушка, Христос Воскресе!

— Воистину Воскресе! — ответила бабушка, целуя Галю, и отдала ей желтое каменное яичко, о котором Галя давно мечтала.

— Видишь, бабушка, я тебя первую поздравила! — хвалилась Галя.

— Да ведь ты у меня умница-разумница… Шустрая девочка! — смеётся бабушка.

— А мама не приехала? Мама когда приедет? — спрашивает Галя.

— Да за мамой я уже и лошадей на вокзал послала. Должна к обеду быть.

— Я хочу, бабушка, маму первая, самая первая, встретить. Непременно встречу! Вот это красное малюсенькое яичко возьму. Маме дам!.. — болтала Галя, пряча маленькое яичко в кармашек. — Хорошо, бабушка? Правда?

Давно уже пообедали бабушка и Галя. Скоро вечер, а мамы

нет. Галя на дворе, неподалёку от ворот играет яичками.

Красным «тупорыленьким», которое маме подарит, и желтым каменным. Катает их. В платочек завязывает. То и дело выбегает Галя из ворот на дорогу. Прикрывает глаза рукой, смотрит пристально вдаль, возвращается к бабушке на террасу и говорит:

— Поезд опоздал, бабушка? Да?

Надувает сердито губки и прибавляет:

— Мама едет, а поезд опаздывает. А я жду маму. Зачем он опаздывает?

— А ты побегай, поиграй — и не заметишь, как время пролетит, — советует бабушка.

Но Галя не хочет играть. Она взбирается на стул возле бабушки, кладет платочек с яичками возле себя и спрашивает:

— А мама мне куклу привезет. Да, бабушка? Большую-большую, в красной шапочке? И чтобы глаза закрывала…

— Правда, правда, — уверяет бабушка.

— Вот хорошо-то, вот хорошо, — кричит Галя, хлопает в ладоши и бежит во двор, к черной лохматой собаке Жучке.

— Жучка, Жучка, а у меня будет большая кукла — «Красная Шапочка». Мама из Москвы привезет.

Понеслась с Жучкой к пруду, где пастушок Митя играет.

— Пойдем, Митя, маму встречать, — просит Галя.

А Митя и слушать не хочет.

Вернулась Галя обиженная во двор. Скучно ей. Мама не едет. В комнатах пусто. Работник Степан ушел с женой в деревню. Бабушка на террасе толстую скучную книжку читает. Одна Жучка с Галей. Нашла Жучка коротенькую палку, в зубы взяла. Гордо так, медленно мимо Гали проходит, дразнит: «Отними, мол, попробуй».

Раззадорилась Галя:

— Ах ты, Жук потешный, Жучище, — приговаривает. — Ах ты, ах ты…

Ухватилась обеими ручонками за палку, к себе тащит. Рычит Жучка, палки не даёт. Видит Галя — не одолеть ей Жучки. Бросила палку вырывать, сама к саду побежала:

— Жучка, Жучка! Коровы в сад зашли!

Бросила Жучка палку. Кинулась с лаем в сад. А Галя палку схватила, смеётся:

— Эх, простофиля, простофиля.

Убежала Жучка, а Гале еще скучнее, еще досаднее. Стук колёс услыхала Галя за воротами: схватила красненькое яичко, побежала по утоптанной дороге навстречу едущим — думала мама. Поближе подбежала, видит — чужие. Лошадь чужая, кучер чужой. Проехал тарантас. С неистовым лаем унеслась за ним Жучка. А Галя решила:մինչև այստեղ

— Пойду на бугор, встречу маму. Христос Воскресе скажу… Непременно встречу!

Пошла Галя по укатанной дороге дальше; вдоль опушки темного леса идёт — сторонится — знает, что там, в лесу, глубокая яма, в которой волки зимой сидят. Страшно Гале стало: вдруг волк выскочит. Позвала Галя тоненьким голосом:

— Жучка, Жучка!

Откуда-то, через лес принеслась к ней чёрная Жучка. Успокоилась Галя:

— Идем, Жучка, маму встречать!

Жучка рада, руки Галины лижет, ласкается. Идут вместе по дороге твёрдой, укатанной, Жучка и Галя. На бугор взошли.

Слева озимь зеленеет; справа поле да низина, а за ними овраг, лес и белая полоса речки. Жаворонок высоко в небе поёт свое весеннее «тили-тили». Остановилась Галя, подняла головенку, смотрит высоко вверх, на исчезающую в синеве птичку. Хорошо ей. Звенит, звенит песенка. Близко-близко зазвенела другая. Видит Галя — птичка в траву на землю упала.

— Поймать бы мне жаворонка!

Бросилась по хлебам. Упорхнул жаворонок из-под самых ног. Сердце Галочкино забилось-забилось от испуга. Жучка кинулась для вида следом за вспорхнувшей птичкой, залаяла, села на дороге.

Стемнело; из оврага соседнего пахнуло сыростью. Стало свежо и страшно. Хочет Галя домой к бабушке вернуться, да туда идти еще страшнее: там волчья яма. Притомилась Галя, присела на глыбу чёрной земли. Яичко мамино на колени положила. Жучка походила, порыла землю возле Гали и легла, вытянув лапы. Слушает Галя — не едет ли мама?

Нет, не слышно!..

Ветерок пробежал. Расправляя крылья, прошла, переваливаясь, большая сонная птица. Солнце скрылось. Мама не едет.

«Почему мама не едет?» — думает Галя, и страшно, и тоскливо становится на душе. Темнота закрыла от Гали дорогу.

В тишине каждый шорох и звук пугают ее. Вон где-то вдали грянул выстрел и докатился до Гали. Вскочила Галя. Перепуганная закричала:

— Мама, мама!

Прислушалась. Крикнула еще раз:

— Бабушка! Мама!

Заплакала, задрожала Галя. О Жучке вспомнила. Подошла, села, обняла её за тёплую шею — прилегла, всхлипывая, к Жучке. Жучка голову на Галины колени положила. Всхлипывала, всхлипывала Галя да и заснула, обласканная Жучкой. Не спит Жучка — смотрит, слушает, стережёт Галю.

Проснулась Галя от конского топота, криков Митиных, лая Жучки и от того ещё, что упала она с мягкой Жучкиной спины на твёрдую землю. Пастушонок Митя несся по дороге верхом на гнедке и кричал:

— Галя, Галя!..

В темноте с коня спрыгнул.

— Галя, ты здесь? — спросил…

— Здесь, здесь! — откликнулась Галя и заплакала.

— Эх, тебя занесло-то! Маменька твоя давно приехала, по тебе убивается — а тебя вон куда занесло. Заместо городской дороги на село пошла, — ворчал Митя.

Взял на руки Галку. Крикнул грохотавшему сзади тарантасу:

— Здеся, здеся! Сюда держи!

В тарантасе подъехали кучер Никита, мама и бабушка.

— Галюська моя, милая, родная детка!.. Испугались мы, плакали, а ты вон где, — говорила мама, кутая Галю в теплый платок и горячо целуя.

— Мама, Христос Воскресе! — неожиданно громко и звонко воскликнула Галя и тихо, с дрожью в голосе, добавила:

— Только, мама, я… яичко красное потеряла… И самая последняя тебя встретила, — зарыдала горько Галя.

— Что ты, что ты, милая, — забеспокоилась мама. — Не плачь. Придем домой — ты себе другое яичко выберешь, с мамой похристосуешься. Гони, Никита, скорее домой…

Скоро Галя была дома, в бабушкиной комнате, на кровати; на руках у нее лежала большая кукла «Красная Шапочка». Возле кровати сидела, лаская Галю, мама и о чём-то говорила с бабушкой. Галя счастливо улыбалась и засыпала. Снилось Гале, что она вместе с мамой идет по дороге, а жаворонок высоко в небе поёт свое весеннее «тили-тили». Спускается всё ниже и ниже — садится на Галочкину вытянутую руку и всё поёт Гале свою звонкую, радостную песенку.

Մեծ հայքի 1-ին դարի վերջից մինչև 3-րդ դարի սկիզբ

Սանատրուկ II-ը (88-110թթ.) հաջորդում է Տրդատ I-ին: Նա լավ ռազմիկ էր ու նրա օրոք Մշո դաշտում կառուցվում է Մծրուքը: Շուտով, պարթևները խախտելով Հռոմի հետ եղած պայմանավորվածությունը, Հայոց գահին նշանակեցին պարթև արքայազն Պարթամասիրին: Հռոմեացիները դուրս բերեցին իրենց զորքերը Հայաստանից ու ճանաչեցին Մեծ Հայքը:

Վաղարշ I Արշակունին հաստատվեց հայոց գահին (110-140 թթ) ու նրա օրոք Վարդգեսավան գյուղաքաղաքը վերանվանվեց Վաղարշապատի ու դարձավ մեծ քաղաք ու մայրաքաղաքը տեղափոխվեց այնտեղ:

Արշակունիների ժառանգական իշխանության հաստատումը Հայաստանում

Վաղարշ II -ի(185-198թթ.) գահակալումից սկսած Հայոց Արշակունիների թագավորումը դարձավ ժառանգական, անցնում էր հորից որդուն: Վաղարշը զոհվում էր լեռնականների հետ կռիվների ժամանակ:

Նրա որդին Խոսրով I-ը (198-215թթ.) շարունակում է պայքարը լեռնականների դեմ ու ջախջախում նրանց: Սակայն հռոմեացիները նրան խաբեությամբ ձերբակալում ու Հռոմ են տանում: Նրան հաջորդում է նրա որդին Տրդատ II-ը (216-252 թթ.), որի օրոք հռոմեական զորքերը վերջնականապես վտարվում են Հայաստանից: Հռոմը ստիպված ճանաչում է Մեծ Հայքը:

226թ. Իրանում Սասանյանները հաղթում են Պարթև Արշակունիներին ու բարձրանում գահին: Հայ Արշակունիները դարձան նրանց թշնամիները: Սասանյանները փորձում էին տապալել Հայ Արշակունիներին, սակայն պարտվեցին:

232թ. Սկսվեցին հռոմեապարսկական բախումները Միջագետքում, որից սակայն Մեծ Հայքը հեռու մնաց:

Գործողություններ տասնորդական կոտորակների հետ

  1. 12,75 + 8,965 = 21,715
  2. −7,38 + 5,14 = −2,24
  3. 25,67 − 14,92 = 10,75
  4. 3,897 + 9,56 = 13,457
  5. −6,25 + 13,78 = 7,53
  6. 48,36 − 23,89 = 24,47
  7. 13,5 + 9,745 = 23,245
  8. −19,24 + 7,56 = −11,68
  9. 56,9 − 37,68 = 19,22
  10. −8,12 + 3,99 = −4,13
  11. 4,328 + 7,493 = 11,821
  12. −15,6 + 11,75 = −3,85
  13. 2,43 − 3,7 = −1,27
  14. 10,67 + 14,25 = 24,92
  15. −12,14 + 8,92 = −3,22
  16. 22,84 − 9,56 = 13,28
  17. 15,63 + 17,98 = 33,61
  18. −21,35 + 13,12 = −8,23
  19. 17,88 − 6,57 = 11,31
  20. −13,4 + 11,85 = −1,55
  21. 9,215 + 4,378 = 13,593
  22. −18,74 + 22,98 = 4,24
  23. 6,445 − 3,16 = 3,285
  24. −23,5 + 19,72 = −3,78
  25. 45,68 + 32,54 = 78,22

Մայրենի

Երկուշաբթի

Լրացնել  բաց թողնված տառերը՝ ն կամ մ:
Մանվելն ու Սամվելը մանկության ընկերներ են: Իրարից միշտ անբաժան են եղել: Դեռ փոքր էին, երբ վերցնում էին զամբյուղները դամբուլ բերելու, խաղում գետեզրի շամբուտում, մայրիկների համար սարի սմբուլ, սուսամբար բերում:
Ապրում էին գյուղական անպաճույճ կենցաղով ու երջանիկ էին: Պատանեկության անբասիր անուրջներն անավարտ մնացին, սկսվեց պատերազմը:
Անբարիշտ ֆաշիստները հարձակվեցին, ռնբակոծեցին, հրդեհեցին:
Անբարտավան հրոսակներին հակահարված տալու և հայրենիքի պատիվն անեղծ պահելու համար տղաները մեկնեցին ռազմաճակատ:
Հոծ ամբոխ էր հավաքվել կայարանում:
Հրաժեշտի անպագոռգոռ խոսքեր չասվեցին:
Ժողովուրդն անբարբառ տխուր-տրտում, ճանփա գցեց իր բազում զավակներին:
Մանվելն ու Սամվելը ծառայում էին նույն վաշտում: Մեկը բանբեր էր, մյուսը՝ կապավոր:
Անվերապահորեն վստահ էին, որ անպայման կհաղթեն: Այդպես էլ եղավ: Երկուսն էլ պարգևներով տուն վերադարձան: Այժմ էլ ապրում են իրենց գյուղում:
Ունեն բարի համբավ, սիրված են բոլորից: Գյուղը սակավաջուր էր: Ընկերներն անբարձիչներ բերեցին, անբարտակ կառուցեցին: Գյուղը ամբավ բերք ստացավ, ամբարները լցվեցին: Մեծ բարեկամությունից բոլորն են օգտվում:

Լրացնել բաց  թողնված տառերը` զ կամ ս:
Ալեհույզ էր Հելլադայի մեծագույն քանդակագործ Ֆիդիասը:
Գրակալի առաջ մտասույզ նստած՝ քննախույզ հայացքը հառել էր դիմացը փռված գծագրերին:
Պիտի կերտեր Զևսի արձանը:
Նրա հոգին բզկտում էր այն միտքը, թե կկարողանա կյանք ու հոգի տալ անշունչ մարմարին:

Պարզկա գիշեր էր:
Պարզկական երկնակամարում փայլփլում էին աստղերը:
Հասկերտի հրավերով Վասակը՝ Հայաստանի մարզպանը, ժամանել էր Տիսբոն և այժմ բաց նստած՝ նայում էր մզկիթների երկնասույզ մինարենիներին:
Անհույզ էր, թե գործերը հարթ կգնան:

Պարտիզպանը Թիֆլիսից բերված թաղարները տեղադրում էր հողի մեջ:
Շուտով այդ մասում կաճեն գույնզգույն ծաղիկներ և հետզհետե կտարածվեն շուրջբոլորը:

Ավտոբուսի պատուհանից հիպնոզացված նայում էի շրջակայքի գեղեցկություներին:
Որպիսի աննման տեսարան:
Որպեսզի պատկերացնես, աչքովդ պիտի տեսնես:

Որտեղ անհրաժեշտ է ը գրիր:

Դասընկերներով անակնկալ մի որոշում կայացրինք՝ արշավ կազմակերպել դեպի Մայմեխի կատարը և ամրացնել հայոց եռագույնը:
Ակնթարթորեն ընդունված որոշումը բոլորիս ոգևորեց:

Վերնթաց ճանապարհն անցնում էր որոտընդոստ գետակին զուգընթաց, ծառերը մթնկա անտառում թվում էին գիրկընդխառն կարպարանքներ և անմբռնելի երկյուղով լցնում մեր սրտերը:

Վերելքը դժվարին էր, բայց ինքնըստիքյան հասկանալի է, որոշեցինք հաղթահարել խոչընդոտները և չընկրկել:

Լուսնկան նոր էր անհետացել երկնակամարից, երբ հասանք հովվական վրանների, որտեղ մեզ
հյուրընկալեցին ջերմորեն:

Նախընտրեցինք չհանգստանալ և ոտքի վրա մի-մի բաժակ կամ ըմպելով՝ առաջ ընթացանք:

Կորընթարդ բլրակները թվում էին անվերջանալի:

Որքան բարձրանում էինք, սրընթաց գետակի ջրերն ավելի զուլալվում էին, և մենք մերթընդմերթ տեսնում էինք արևի տակ ցոլացող կարմրախայտ ձկներին, որոնք, ասում են, ձկնկիթ են դնում բարձրանմատչելի ակունքներում:

Հետզհետե օրը ցրտեց, և դաշտային բուսականության փոխարեն մեր առաջ փռվեցին Ալպյան գույն-գույն ծաղիկներ:

Վերջապես սարի կատարին ենք: Ակնդետ նայում ենք հրաշալի բնապատկերներին և սքանչանում:



Մաթեմատիկա

1․ Կատարի՛ր հանում

ա) 9,6-6,5=16,1
բ) 8,68-5,68=14,36
դ) 17,59-6,49=24,8
ե) 2,22 — 4,35=6,57
զ) 66,353-4,78=61,573
է) 7,7-6,88=0,82

2․ Կատարի՛ր գումարում

ա) 0,352 + 3,278=3,63
բ) 12, 682 + 5, 7=18,382
գ) 9,875 + 86,131=96,006
դ) 3,6 + 1,45 + 0,7=5,75
ե) 7,8091 +0,88=8,6891
զ) 6,8 +0,123 + 16,46=23,383

3․ Առաջին դաշտից հավաքեցին 89,36 տ ցորեն, իսկ երկրորդից՝ 14,25 տ ցորեն: Որքան ցորեն հավաքեցին երկու դաշտերից միասին։
89,36 + 14,25=103,61

4․ Պղնձյա 100 մ հաղորդալարի փաթեթից օգտագործեցին 67,75 մ։ Քանի՞ մետր հաղորդալար մնաց փաթեթում:
100-67,75=33,25